گاهي سنگ صبور

دوستان لطف دارن در حق اين حقير و سر ميزنن و جوياي احوال ميشن . راستش چند وقتي بود يا مسافرت بودم يا درگير امتحان يا بي حوصله نسبت به نوشتن . الان هم هنوز نميدونم راجع به چي بنويسم . از سياست بگم كه حرف رايج هست ، بايد منتظر الطاف دوستانه باشم . از ديانت بگم متهم به هزار كرده و نكرده ميشم. از علم بگم ميگن به تو چه ربطي داره كه «گيرم پدر تو بود فاضل ، از فضل پدر تو را چه حاصل».
راستش ميخوام از چيزي بگم كه زياد ازش حرف نزدم . بخاطر الطاف نچندان خفيه دوستان .
ميخوام به ايراني بودن خودم به بالم . اما چطور ايرانيتي. نه اون ايرانيتي كه جديدا (البته به خيال بعضي جديدا!) مد شده . ايرانيت بدون دين ، اخلاق ،‌ تاريخ واقعي ، تمدن و هزار چيز ديگه .
ميخوام افتخار كنم كه :‌
ايراني هستم كه حامي تمام اديان الهي بودم و از حدود 1370 سال پيش تا امروز مسلمان هستم .
ايراني هستم كه با وجود هجمه ي تركان مغول و فرنگيان غرب هنوز به فارسي صحبت مي كنم .
ايراني هستم كه برترين پارسي گوي تاريخم در بدترين شرايط خود را ارادتمند امام علي عليه اسلام مي داند .
ايراني هستم كه دشمن حتي براي دور كردنش از دين و آيين از جعل كردن نامه يزدگرد هم دريغ نمي كند.
ايراني هستم كه اولين حكومت ولايي جهان را (اولين در طول زندگي حكومت) پايه گذاري كرده است .
ايراني هستم كه دشمن هنوز نتوانسته مرا درك كند . دوست هم نتوانسته و اين اوج ايرانيت است .
ايراني هستم كه هر روز بزرگتر مي شوم ، بالنده تر مي شوم و چون خاري مي شوم در چشم آنها كه چشم ديدنم را ندارند .
ايراني هستم كه هيچگاه لب از اعتراض و ناله نبسته ام اما آنجا كه لازم بود جانم را با علاقه فدا كرده ام .
ايراني هستم كه هرگاه ديگران (غير ايراني ها) از نزديك رفيقم مي شوند بودن زحمت جلب مي شوند و همنشينيم را دوست مي دارند.
ايراني هستم كه در هر كجا اسم علم هست ، اسم پيشرفت هست ، اسم بزرگ شدن هست مي توانم با افتخار فارسي صحبت كنم .
ايراني هستم كه دشمنانم براي از بين بردن حتي عقايدم از سرمايه گذاري هاي هنگفت دريغ نمي كنند.
ايراني هستم كه هزاران سال حكومت شاهان را ديده ام و چشيده ام ، آنگاه با فراغ بال و عقل كمال نظام خدايي را پذيرفته ام .
ايراني هستم كه ....
من ايراني هستم ، دانشمند ، آگاه ، معتقد ، سترگ ، فعال ، مسلمان ، با احساس ، مؤدب ، با حيا ، نجيب و اهل پرواز .
و به اين ايرانيت خود افتخار مي كنم .